Looking for love

Ostatni rysunek Jana Kozy opublikowany w Polityce przedstawia trzy osoby spożywające posiłek. Możemy z dużym prawdopodobieństwem założyć, że są to rodzice i ich córka. Matka zwraca się do dziecka: Twój głos jest nieważny, by w drugim oknie tej obrazkowej historyjki dodać: Bo ty się nie liczysz. Rysunek Kozy oczywiście odnosi się do bieżących wydarzeń politycznych w naszym kraju, ale przypadkiem okazuje się też trafnym podsumowaniem relacji bohaterów nowego filmu Asii Argento Dziewczynka z kotem, który od dziś gości na ekranach kin.

To nie są rodzice dla wrażliwego dziecka. Ona jest rozchwianą emocjonalnie pianistką beztrosko zmieniającą partnerów. Ma także wyraźne trudności na gruncie poznawczym. Z żarliwością neofity – proporcjonalną do powierzchowności jej wiary – oddaje się orientalnym praktykom religijnym, mimo że w jej domu wisi wielka czerwona gwiazda, symbol ateistycznego komunizmu. On to popularny aktor, ekstremalny egoista o niedorzecznie wysokiej samoocenie, typ osoby, którą chce się omijać szerokim łukiem. Taka kombinacja rodzicielska stanowi jednak dopiero zarzewie koszmaru dorastania, przez jaki przechodzi główna bohaterka, 9-letnia Aria. Jej matka i ojciec pozostają bowiem w ostrym konflikcie, o co zdarza im się obwiniać zupełnie niewinną dziewczynkę. Dodatkowo mają jeszcze córki z poprzednich związków, które są ich pupilkami. Pozbawiona rodzicielskiego zainteresowania Aria musi więc radzić sobie z rolą niechcianego dziecka. Rodzice – źródło, które powinno być pełne ciepłych uczuć, zionie pustką. Bohaterka, lawirując między Scyllą a Harybdą, będzie jednak wciąż poszukiwać miłości, zrozumienia i czułości.

Skrajnie antypatyczne postaci rodziców głównej bohaterki – nieco paradoksalnie – stanowią o wartości filmu Argento. Szkicowane grubą kreską karykatury podstarzałej członkini artystycznej bohemy i aktora-megalomana z jednej strony nadają całej historii żartobliwy ton, z drugiej – wzbudzają niepokój co do losów Arii, której, ze względu na jej wrażliwość i inteligencję, trudno nie polubić. Charlotte Gainsbourg (odgrywająca rolę matki) brawurowo igra ze swoim emploi spokojnej, eterycznej kobiety, tworząc kreację wybuchowej i ekspresyjnej artystki. Warto też dodać, że francuska aktorka na potrzeby produkcji z powodzeniem uczyła się fonetycznego brzmienia włoskich dialogów. Z kolei Gabriel Garko (filmowy ojciec) dosłownie wyśmiewa swój kinowy wizerunek skończonego przystojniaka.

Sam zarys historii Dziewczynki z kotem mógłby sugerować, że mamy do czynienia z ckliwą opowieścią o nieudanym dzieciństwie. Argento jednak, jakby świadoma tego niebezpieczeństwa, nadała swojemu filmowi intrygującą formę, dzięki której losy jej bohaterki są zarazem absorbujące i dalekie od płytkiej czułostkowości. Poza wspomnianymi groteskowymi postaciami rodziców, włoska reżyserka zastosowała w swoim filmie zdjęcia wypełnione cukierkowymi, pastelowymi barwami mogącymi przywodzić na myśl twórczość Wesa Andersona. Nierealistyczne kolory tworzą wrażenie, że nie oglądamy kolejnej smutnej opowieści o nieudanym dzieciństwie, a przejmującą bajkową wizję – cichą pochwałę delikatności i uczuciowości.

5kilo kultury jest patronem medialnym filmu.

Bartosz Marzec

Dziewczynka z kotem

reżyseria: Asia Argento

premiera: 5 grudnia 2014 (Polska), 22 maja 2014 (świat)

produkcja: Francja, Włochy

Tekst pozyskany z archiwalnej wersji strony. Napisany przez autora bloga.