Nieznane oblicza Japonii w Iluzjonie

W warszawskim kinie Iluzjon, działającym przy Filmotece Narodowej, w dniach 11-15 marca odbędzie się pięciodniowy przegląd nowego kina japońskiego Nieznane oblicza Japonii. W programie szkolne dramaty, próba rozliczenia się z traumą po katastrofie z 2011 roku, a także refleksja nad współczesnym Krajem Kwitnącej Wiśni.

Sprawa Kirishimy (Kirishima bukatsu yamerutteyo) 103 min., Japonia 2012

reż.: Daihachi Yoshida; scen.: D. Yoshida, Kohei Kiyasu; zdj.: Ryûto Kondô; wyk.: Ryûnosuke Kamiki, Ai Hashimoto, Masahiro Higashide, Kurumi Shimizu, Mizuki Yamamoto, Mayu Matsuoka, Motoki Ochiai, Kôdai Asaka

Zwyczajny piątek po lekcjach w jednym z japońskich liceów. Część uczniów udaje się na treningi sportowe, część na spotkania kółek zainteresowań, a część zostaje na zwykłe pogaduszki. Nagle szkołę obiega wiadomość, że Kirishima, gwiazda klubu piłki siatkowej, postanowił zrezygnować z gry. Nie pojawił się na zajęciach, nawet jego dziewczyna nie wie, co się z nim dzieje. Ta wiadomość uruchamia ciąg zdarzeń, dających wgląd w specyfikę relacji między uczniami a nauczycielami, hierarchię szkolną, ale też pozwalających ogólnie spojrzeć na życie szkolne w Japonii. Ciekawa jest również konstrukcja filmu – każda sytuacja pokazana jest z kilku perspektyw.

Sprawa Kirishimy jest ekranizacją debiutanckiej powieści Ryu Asai zatytułowanej Kirishima bukatsu yamerutteyo, wyróżnionej w 2009 roku Shosetsu Subaru New Writer’s Award. Reżyser Daihachi Yoshida był wielokrotnie nagradzany w Japonii, jego debiut fabularny Funuke Show Some Love, You Losers! był pokazywany podczas 60. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes.

Po tsunami (Itai: asu e no tokakan) 105 min., Japonia 2013

reż. i scen.: Ryôichi Kimizuka; zdj.: Naoki Kayano; wyk.: Toshiyuki Nishida, Mirai Shida, Ikki Sawamura, Wakana Sakai, Shirô Sano, Koichi Sato, Toshirô Yanagiba

11 marca 2011 roku to dzień, który wiele zmienił w Japonii. Kraj został dotknięty wielkim kataklizmem – trzęsieniem ziemi i tsunami, które pochłonęły blisko 19 tysięcy ofiar. W mieście Kamaishi, tak jak i w wielu innych miastach północno-wschodniej Japonii, zapanował chaos. Tysiące ciał zgromadzonych w prowizorycznej kostnicy w jednej ze szkół musiało zostać zidentyfikowanych i oddanych rodzinom. Lekarze, policjanci, pracownicy socjalni niestrudzenie pracowali w ciężkich warunkach. Zadanie było tym trudniejsze, że znali bądź przyjaźnili się z wieloma z ofiar. Jako wolontariusz dołączył do nich Tsuneo Aiba, emerytowany właściciel zakładu pogrzebowego. Swoją niezwykłą postawą – delikatnością wobec zmarłych oraz współczuciem i zrozumieniem dla ich rodzin – dodawał sił i odwagi innym. Po tsunami stanowi zapis pracy i wielkiego poświęcenia, chwil załamania i wewnętrznej walki tych, którzy za cel postawili sobie zapewnienie każdemu zmarłemu godnego pochówku, a ich rodzinom – ukojenia i pocieszenia. Przejmujący i wzruszający film to requiem dla ofiar katastrofy, a także hołd złożony osobom, które w obliczu tragedii niosły pomoc potrzebującym. Obraz powstał
na podstawie reportażu Koty Ishiiego, dziennikarza i pisarza, świadka zdarzeń w Kamaishi.

Różowe niebo (Momoiro sora o) 113 min., Japonia 2011

reż., scen. i zdj.: Keiichi Kobayashi; wyk.: Ai Ikeda, Ena Koshino, Reiko Fujiwara, Tsubasa Takayama, Hakushu Togetsuan

Licealistka Izumi znajduje na ulicy portfel z dużą ilością gotówki i legitymacją studencką. Część pieniędzy pożycza swojemu znajomemu, właścicielowi małej drukarni, który popadł w finansowe tarapaty. Za namową swoich koleżanek, Hatsumi i Kaoru, decyduje się jednak oddać portfel. Tym sposobem poznaje bogatego studenta, Sato, który nie żąda zwrotu pieniędzy, ale zleca dziewczynom tworzenie gazetki tylko z dobrymi wiadomościami, dystrybuowanej w szpitalu. Wydarzenia dają Izumi solidną lekcję życia i prowokują do poważniejszej refleksji nad własnym istnieniem.

Różowe niebo to monochromatyczny, skromny, a jednak ciekawy wizualnie film, którego reżyserem, scenarzystą i autorem zdjęć jest ta sama osoba – Keiichi Kobayashi. Z subtelnym humorem pokazuje wzajemne relacje głównych bohaterów. Każda z postaci ma swoje dziwactwa czy problemy: Izumi wystawia oceny artykułom w prasie codziennej, Hatsumi ciągle zmienia imiona, Kaoru boryka się z kłopotami rodzinnymi, zaś Sato jest tajemniczy i raczej skąpo wyjaśnia motywy swoich działań.

Film zdobył Japanese Eyes: Best Picture Award na 24. Tokijskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym i Grand Prix na 50. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Gijón w Hiszpanii. Jako jedyny japoński film był prezentowany na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2012 roku.

Sztuczne ognie z Nagaoki (Kono sora no hana: Nagaoka hanabi monogatari) 160 min., Japonia 2012

reż.: Nobuhiko Ôbayashi; scen.: N. Ôbayashi, Kôji Hasegawa; zdj.: Katsuhiro Kato, Hisaki Sanbongi; wyk.: Yasuko Matsuyuki, Masahiro Takashima, Natsuki Harada, Minami Inomata, Akira Emoto

Reiko Endo, dziennikarka lokalnej gazety z Kiusiu, przyjeżdża do Nagaoki (prefektura Niigata), gdzie mieszka jej były partner, Kenichi Katayama. Podczas podróży Reiko odkrywa nie tylko uroki miasta i jego okolic, ale także bolesną historię wojenną oraz tragedię wielkiego trzęsienia ziemi w 2004 roku. To właśnie trudna przeszłość stała się pretekstem do organizowania corocznego pokazu sztucznych ogni, poświęconego pamięci tych, którzy zginęli i jako manifest pokojowy. Sztuczne ognie z Nagaoki nie są ani filmem fabularnym, ani dokumentalnym, ale stanowią rodzaj eseju filmowego, wprowadzającego widza w meandry historii współczesnej Japonii. Reżyser filmu, Nobuhiko Ôbayashi, uznany i wielokrotnie nagradzany w Japonii i za granicą, postanowił nakręcić ten film, do głębi poruszony tragedią trzęsienia ziemi i tsunami z 2011 roku. Muzykę do filmu skomponował jeden z najbardziej znanych muzyków i kompozytorów, Joe Hisaishi, którego utwory stanowią ścieżkę dźwiękową filmów Takeshiego Kitano czy Hayao Miyazakiego.

Opowieść o Yonosukem (Yokomichi Yonosuke) 160 min., Japonia 2012

reż.: Shûichi Okita; scen.: Shirô Maeda; zdj.: Ryûo Kondô; wyk.: Kengo Kôra, Yuriko Yoshitaka, Ayumi Itô, Sôsuke Ikematsu, Gô Ayano

Tokio, rok 1987. 18-letni Yonosuke Yokomichi wyjeżdża z rodzinnego miasta na studia. Chłopak jest bardzo prostolinijnym, ufnym, niepoprawnym optymistą. I choć nie do końca rozumie społeczne konwenanse i nie potrafi się w nich odnaleźć, uśmiech stale goszczący na jego twarzy zjednuje mu przyjaciół – bezpośredniego Ippei’a Kuramochiego, wesołej Yui Akutsu i zamkniętego w sobie Yusukego Kato. Interesuje się nim Shoko, ekscentryczna córka bogatego właściciela firmy. On sam jednak nie potrafi oprzeć się urokowi starszej od niego tajemniczej Chiharu. Równolegle do opowieści o czasach studenckich, reżyser ukazuje historie przyjaciół Yonosukego, którzy po szesnastu latach wspominają jego i to, co wniósł do ich życia. Zabawna, ale i wzruszająca Opowieść o Yonosukem jest ekranizacją powieści popularnego i wielokrotnie nagradzanego w Japonii pisarza Shuichiego Yoshidy. To nie tylko opowieść o wchodzeniu w dorosłość, ale także żywy i barwny obraz Japonii lat 80. XX wieku.

źródło: materiały prasowe

Treść z archiwalnej wersji strony, stworzona przez autora bloga.